κηλιδες ενος cartoon
Βουταει τα ακρα της στο μαυρο μελανι
και αφηνει ιχνη στην λευκη επιφανεια.
Μαζι με το μελανι ,φευγουνε και μερικα νεκρα κυτταρα.
Το cartoon κοιταζει το μελανι να απλωνεται,και υπαρχει μια στιγμη
τελειως χαρακτηριστικη που αυτο , δηλαδη το υλικο αρχιζει να εχει απαιτησεις,θελει να απλωθει στο χωρο να ξεφυγει απο τα ορια του παραλληλογραμου
και να ενωθει με το cartoon.
Το cartoon καταλαβαινει παντα ακριβως ποτε ειναι η στιγμη.
Και κανει ενα βημα πισω.Αφηνει απο τα χερια της την πενα.
Θελει να μεινει στο δικο της χωρο,με τις δυο του διαστασεις ,τον γνωριμο και χωρις εκπληξεις.
Ο κοσμος των τριων διαστασεων λιγο την απωθει.
Οταν τα φωτα χαμηλωσουν ριχνει κρυφες ματιες θαυμασμου,
ξανα και ξανα,στο μαυρο απλωμενο μελανι .
Αυριο ξερει οτι θα δει στα ματια των αλλων μια τεραστια παρανοηση.
Θα της αποδωσουν τις μαυρες κηλιδες καθως κανεις δεν υποψιαζεται οτι και η ιδια ειναι απλα ενα δημιουργημα
σε μια στιγμη εμπνευσης.
Το cartoon μενει μονο οταν ο δημιουργος φευγει απο το εργαστηριο του.
Και κανει παντα ,μα παντα το ιδιο λαθος.
Σκαλιζει τα εργαλεια του και βουταει τα ακρα της στα μελανια ακουμπωντας τα μετα πανω στα πεταμενα χαρτια.
Βουταει τα ακρα της στο μαυρο μελανι
και αφηνει ιχνη στην λευκη επιφανεια.
Μαζι με το μελανι ,φευγουνε και μερικα νεκρα κυτταρα.
Το cartoon κοιταζει το μελανι να απλωνεται,και υπαρχει μια στιγμη
τελειως χαρακτηριστικη που αυτο , δηλαδη το υλικο αρχιζει να εχει απαιτησεις,θελει να απλωθει στο χωρο να ξεφυγει απο τα ορια του παραλληλογραμου
και να ενωθει με το cartoon.
Το cartoon καταλαβαινει παντα ακριβως ποτε ειναι η στιγμη.
Και κανει ενα βημα πισω.Αφηνει απο τα χερια της την πενα.
Θελει να μεινει στο δικο της χωρο,με τις δυο του διαστασεις ,τον γνωριμο και χωρις εκπληξεις.
Ο κοσμος των τριων διαστασεων λιγο την απωθει.
Οταν τα φωτα χαμηλωσουν ριχνει κρυφες ματιες θαυμασμου,
ξανα και ξανα,στο μαυρο απλωμενο μελανι .
Αυριο ξερει οτι θα δει στα ματια των αλλων μια τεραστια παρανοηση.
Θα της αποδωσουν τις μαυρες κηλιδες καθως κανεις δεν υποψιαζεται οτι και η ιδια ειναι απλα ενα δημιουργημα
σε μια στιγμη εμπνευσης.
Το cartoon μενει μονο οταν ο δημιουργος φευγει απο το εργαστηριο του.
Και κανει παντα ,μα παντα το ιδιο λαθος.
Σκαλιζει τα εργαλεια του και βουταει τα ακρα της στα μελανια ακουμπωντας τα μετα πανω στα πεταμενα χαρτια.
οταν οι ηχοι σε χαιδευαν
Την ηθελε πισω ηξερε οτι αυτο επρεπε να γινει.Τωρα.
Ειχε το χρωμα του μελιου η κοτσιδα της , ηταν μακρια και ζυγιζε 23 κιλα. Στροβιλιζοταν δυο- τρεις φορες γυρω απο τον εαυτο της και επειτα κατεβαινε με φορα και απλωνοταν στο πατωμα καθως χωριζοταν σε πολλες μικροτερες ακρες.
Το καλοκαιρι αισθανοταν τα χαδια της στους ωμους και στη ραχοκοκαλια και καθε φορα ανατριχιαζε σαν ναταν η πρωτη φορα. Το χειμωνα την επλενε ,την στεγνωνε απο τα νερα της βροχης,την επλεκε και μετα τα βραδυα την ξαπλωνε διπλα στην φωτια και της ελεγε ιστοριες με ερτζιανη υποκρουση.
Ποτε μεγαλωνουν τα κοριτσια?Και αν αυτο συμβαινει μεσα σε μια στιγμη, σε μια μερα,ποιος το αποφασιζει και γιατι? Αποφασιστηκε εκεινη τη μερα.Θα τα κοψουμε.Κοντα. Η αμεσως επομενη σεκανς ηταν μπροστα στην εισοδο της κατοικιας στητη, περηφανη ,μεσα στο καινουργιο της κομψο συνολακι ,το αλα γκαρσον κομμενο μαλλι της μια μοντερνα δεσποινις ,με ενα λαμπρο μελλον να ανοιγεται μπροστα της. Ποτε αποφασιστηκε?Γιατι τοτε?Γιατι εκεινη τη μερα?
Την θελω πισω ! ειπε και ανοιξε τα ντουλαπια και την πηρε. Ενα γερακι στον αερα και γαντζωμενος στα νυχια του ενας αμνος. Οχι το μαυρο προβατο,οχι …ενα κατασπρο,μαλλιαρο προβατακι να κρεμιεται απο τα νυχια του αρπακτικου. Αυτη ηταν η εικονα που ειδε πρωτα. Ο θυτης και το θυραμα,ετσι ειχε δεθει με μια εικονα χωρις να το θελει ,χωρις να το ξερει,χωρις να το ξερει κανεις. Το “αγνο -παρθενο” μαλλι της κλεισμενο στο κουτι του με την ματωμενη εικονα δεν ηξερε πια αν ηταν ο θυτης η το θυμα.
Αυτη η κοτσιδα που της χαιδευε την πλατη τα καλοκαιρια, που ξεπλενε και κοιμιζε το χειμωνα λεγοντας της ιστοριες ,ηταν ισως και τα δυο. Την ακουμπισε σε μια καρδια και αυτη,η κοτσιδα ,ξανα μετα απο αιωνες ,στροβιλιστικε δυο,τρεις φορες γυρω απο τον εαυτο της και επειτα αφου στραφηκε και την κοιταξε κουλουριαστηκε στο καινουργιο της τοπιο.
Απο τοτε αρχισε ν’ακουει παλι ηχους . Οι ηχοι ειναι μπουκλες και της χαιδευουν τ’αυτια ,ειναι αγριοι οπως τα ξεχτενιστα μαλλια της ,εχουν την δικη τους ζωη οπως και αυτα ,ανεξαρτητοι και απιαστοι,και της φερνουν μια ανατριχιλα καθως την αγγιζουν στην πλατη σαν να ειναι η πρωτη φορα.
be..bad
Γυρίζοντας θυμήθηκε τον καινούργιο της «φίλο»Be bad ,enjoy life,της είπε στο μήνυμα που της είχε στείλει αργά ένα βραδυ,και ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε ακούσει εκείνη την ώρα.
Το λερωμένο χρώμα της σκουριας,τοσο γνωριμο,τοσο οικείο…την κύκλωνε πάλι τον τελευταίο καιρο.Ηταν κι’αυτοι οι λεκεδες στο ταβανι,καταλοιπα της προ διετίας πλημμύρας,που ειχαν εγκατασταθεί στο ντεκορ,αδιαφοροι δηθεν,αλλα διαβρωτικοι στην πρώτη ευκαιρία.
Οι λεκεδες ήταν γυρω της ακόμα και αν έβγαινε εξω,στο δρομο,δεν ζούσε στο Παρίσι ούτε καν στο Nashville του Tennessee,περπατούσε και σκόνταφτε πάνω σε λεκεδες με ζεστά γηινα χρώματα και συγκεχυμένα όρια. Είναι κάποιες ταινίες επιστημονικής φαντασιας,οπου τεχνολογία και παρακμή συνθέτουν το σκηνικό και αυτό ακριβώς ήταν το περιβάλλον της
Έμενε να βρει το soundtrack και θα είχε ήδη δυο στοιχεία ,για μια ωραία ,συγκινητική ιστορία .Βoy meets girl,girl meets boy.. Η ίδια φυσικά στο ρολο του σκηνοθετη- bad,bad girl enjoys life. Και τότε λοιπόν τι συνεβαινε?……ηταν μέσα στο εργο. Αυτή ήταν ο χαρακτήρας…ανατρίχιασε στη σκέψη αυτή Και στη σκέψη ότι κάπου αλλού ένα κακό κορίτσι που απολαμβάνει τη ζωη,γραφει το σενάριο πάνω στο οποίο παιζόταν η ζωή της.
Πήγε για ύπνο με την σκέψη ότι είναι ένα cartoon ,και αυτό καθόλου δεν την χάλαγε. Απλά ήθελε χρόνο για να το αποδεχτεί. Ποιος σου είπε ότι εσύ αποφασίζεις?
___________________________________________________________________________________________
σωπα και ακου
Oλα τα ειχες τοσο ταχτο -ποιημενα.Κινησεις μεθοδικες βασισμενες πανω σε σχεδιο.Καλλιτεχνικο.
Μικρη μου χορευτρια πιστεψες στ’αληθεια σε ενα ψεμα ,τοσο καλοφτιαγμενο που εμοιαζε αληθινο.
Ενα μονο πραγμα δεν υπολογησες.
Οτι η τεχνη ειναι ειδος προς καταναλωση και πως δεν πιανει μια με το που θ’ανοιξουν οι πορτες και θα πατησεις το λεπτοκαμωμενο σου ποδαρακι στην ασφαλτο.Ισως αν εισαι τυχερη η ασφαλτος να λιώσει για να γίνει λιβάδι ολοπράσινο που αγκαλιάζει τα βηματά σου
Ασφαλτος.Υπηρξες ασφαλτος αν υπαρχει τετοιος ορος γραμμενος καπου.
Η ευαισθησια θα σου δωσει και παλι το αλλοθι και θα κοιμηθεις ισως, ησυχα και σημερα το βραδυ,σιγουρη πως ζεις σ’ενα βιαιο κοσμο,οπου μερικες ψυχες στεκονται δυο τρεις ποντους πιο ψηλα,και που κοιταζουν.Κοιταζουν και κρινουν.
Να το κανεις .Αν αυτο σε ησυχαζει.Ετσι να μεινεις.
Και αν κατι σε κανει να στριφογυριζεις στα σεντονια σου,κρυψτο,
φιμωσε το ,δεν χωραει στον ασφαλτο κοσμο σου μικρη μου χορευτρια.
Εξαλλου ολοι το λενε,τιποτα εν εχει μεινει ορθιο,αξιες,ιδεες,τιποτα.
Γιατι να μην τους πιστεψεις,μικρη μου.
Αφου σε βολευει.
Απο την αλλη βεβαια μπορεις ν’ανοιξεις τα τιμολογια ,και να κοψεις αποδειξεις.
Ποσο παει,ποσο κοστολογησες την ευαισθησια σου.
προσεξε καλα γιατι για bazaar προκειται και μην ξεγελιεσαι,κι’αυτο το κενο ,το μεταξυ,ισως ετσι γεφυρωθει και σταματησεις επιτελους να ζητας αυτο που μια εικονα δεν μπορει να σου δωσει καλη μου…
__________________________________________________________________________________________________________________________________
Ηταν ενα χαριτωμενο cartoon
in art don't trust
Δεν ζωγραφιζε.
Βουτουσε τα ακρα της στο μελανι.
Και τα χναρια τους αποτυπωνε στο χαρτι.
Μαζι με το μελανι καποιες φορες ,
εφευγαν και λιγα νεκρα κυταρα.
Ηταν ενα χαριτωμενο cartoon.
Oμως αυτο δεν αρκουσε,
ηθελε να γινει υλη,
ζωντανη,φθαρτη,ανακυκλουμενη υλη.
Ν’αποκτησει διαστασεις,νευρα,εσωτερικα οργανα
κυκλοφοριακο και αρτηριες.
___________________________________________________________________________________________
baza -art(μην ξαναβαλεις εσπαντριγιες)
Η εισοδος της πολυτελους κατοικιας ειχε κατι ανησυχητικο.
Περιμενοντας καθησε σε μια απο τις αναπαυτικες πολυθρονες με τα βελουδινα καλυματα. Γυρω του καμαριερες εν δραση με ολα τους τα συνεργα σε ετοιμοτητα. Περμενε.Τι ομως? Καποια στιγμη μετα απο αιωνες,δεν θυμοταν πια γιατι ηταν εκει. Σηκωθηκε να φυγει. Και τοτε….. Τα επιπλα ,οι αναπαυτικοι καναπεδες ,οι πολυθρονες ετρεξαν πισω του.
Πεφταν πανω του,τον κυνηγουσαν ,τον ειχαν σχεδον ακινητοποιησει,οταν μια καμαριερα τον πλησιασε και του ειπε καθησυχαστικα. Ειναι το συστημα ασφαλους λειτουργιας κυριε.Παντα αντιδρουν ετσι οταν τα εγκαταλειπετε,ειδικα οσο φορατε εσπαντριγιες.
__________________________________________________________________________________________________
dress her
Eιχε αρχίσει να ξημερώνει
Το πρώτο δρομολόγιο του Β9 ήταν ακριβές στο καθημερινό ραντεβού του με τους ταλαίπωρους μεταναστες.Τα υπολειμματα της χθεσινής κραιπαλης,εφευγαν για το δικό τους ταξίδι προς τις δυτικές συνοικιες,μεσα σ’ένα εκκωφαντικό θόρυβο
Η μέρα δεν προμηνυε τίποτα το διασκεδαστικο.
Τα μάτια της άνοιξαν διαπλατα,μεσα σ’ένα στιγμιαίο κλικ και πέρασε στην κατάσταση της διεγερσης,χωρις να αναλώνεται σε ενδιάμεσα νωχελικά τεντώματα.
Σηκώθηκε και τράβηξε δειλά τις κουρτίνες.
Το φως την τύφλωσε και παγίδεψε πάλι το δωμάτιο στο σκοτάδι.
Στο μέτωπο της διακρίνονταν καθαρά τα σημαδια τηςνυχτερινης εγκεφαλικής δραστηριότητας.
Δυο μικρές κάθετες γραμμές σφηνωμενες ανάμεσα στα φρύδια.
Κάποτε ειχε δοκίμασει το τρικ της Σοφίας Λωρεν με το σελοτειπ.Ενα κομμάτι σελοτειπ να τεμνει οριζοντια τα σημαδια.
Της ειχε θύμισει το πείραμα με το ηλεκτροσοκ των τρελλογιατρων.
Όπου επιθυμία ίσον ηλεκτρική εκκένωση.
Τοτε είχε τραβήξει το πλαστικο σιχτιριζοντας..
-Συμβουλές….όχι άλλες συμβουλές
Το μόνο που ήθελε να ξέρει σημερα ,ήταν αν θα ισορροπουσε την επιθυμια της πανω στα κόκκινα η τα θαλασσιά της mules.
κηλιδες ενος cartoon
Βουταει τα ακρα της στο μαυρο μελανι
και αφηνει ιχνη στην λευκη επιφανεια.
Μαζι με το μελανι ,φευγουνε και μερικα νεκρα κυτταρα.
Το cartoon κοιταζει το μελανι να απλωνεται,και υπαρχει μια στιγμη
τελειως χαρακτηριστικη που αυτο , δηλαδη το υλικο αρχιζει να εχει απαιτησεις,θελει να απλωθει στο χωρο να ξεφυγει απο τα ορια του παραλληλογραμου
και να ενωθει με το cartoon.
Το cartoon καταλαβαινει παντα ακριβως ποτε ειναι η στιγμη.
Και κανει ενα βημα πισω.Αφηνει απο τα χερια της την πενα.
Θελει να μεινει στο δικο της χωρο,με τις δυο του διαστασεις ,τον γνωριμο και χωρις εκπληξεις.
Ο κοσμος των τριων διαστασεων λιγο την απωθει.
Οταν τα φωτα χαμηλωσουν ριχνει κρυφες ματιες θαυμασμου,
ξανα και ξανα,στο μαυρο απλωμενο μελανι .
Αυριο ξερει οτι θα δει στα ματια των αλλων μια τεραστια παρανοηση.
Θα της αποδωσουν τις μαυρες κηλιδες καθως κανεις δεν υποψιαζεται οτι και η ιδια ειναι απλα ενα δημιουργημα
σε μια στιγμη εμπνευσης.
Το cartoon μενει μονο οταν ο δημιουργος φευγει απο το εργαστηριο του.
Και κανει παντα ,μα παντα το ιδιο λαθος.
Σκαλιζει τα εργαλεια του και βουταει τα ακρα της στα μελανια ακουμπωντας τα μετα πανω στα πεταμενα χαρτια.
οταν οι ηχοι σε χαιδευαν
Την ηθελε πισω ηξερε οτι αυτο επρεπε να γινει.Τωρα.
Ειχε το χρωμα του μελιου η κοτσιδα της , ηταν μακρια και ζυγιζε 23 κιλα. Στροβιλιζοταν δυο- τρεις φορες γυρω απο τον εαυτο της και επειτα κατεβαινε με φορα και απλωνοταν στο πατωμα καθως χωριζοταν σε πολλες μικροτερες ακρες.
Το καλοκαιρι αισθανοταν τα χαδια της στους ωμους και στη ραχοκοκαλια και καθε φορα ανατριχιαζε σαν ναταν η πρωτη φορα. Το χειμωνα την επλενε ,την στεγνωνε απο τα νερα της βροχης,την επλεκε και μετα τα βραδυα την ξαπλωνε διπλα στην φωτια και της ελεγε ιστοριες με ερτζιανη υποκρουση.
Ποτε μεγαλωνουν τα κοριτσια?Και αν αυτο συμβαινει μεσα σε μια στιγμη, σε μια μερα,ποιος το αποφασιζει και γιατι? Αποφασιστηκε εκεινη τη μερα.Θα τα κοψουμε.Κοντα. Η αμεσως επομενη σεκανς ηταν μπροστα στην εισοδο της κατοικιας στητη, περηφανη ,μεσα στο καινουργιο της κομψο συνολακι ,το αλα γκαρσον κομμενο μαλλι της μια μοντερνα δεσποινις ,με ενα λαμπρο μελλον να ανοιγεται μπροστα της. Ποτε αποφασιστηκε?Γιατι τοτε?Γιατι εκεινη τη μερα?
Την θελω πισω ! ειπε και ανοιξε τα ντουλαπια και την πηρε. Ενα γερακι στον αερα και γαντζωμενος στα νυχια του ενας αμνος. Οχι το μαυρο προβατο,οχι …ενα κατασπρο,μαλλιαρο προβατακι να κρεμιεται απο τα νυχια του αρπακτικου. Αυτη ηταν η εικονα που ειδε πρωτα. Ο θυτης και το θυραμα,ετσι ειχε δεθει με μια εικονα χωρις να το θελει ,χωρις να το ξερει,χωρις να το ξερει κανεις. Το “αγνο -παρθενο” μαλλι της κλεισμενο στο κουτι του με την ματωμενη εικονα δεν ηξερε πια αν ηταν ο θυτης η το θυμα.
Αυτη η κοτσιδα που της χαιδευε την πλατη τα καλοκαιρια, που ξεπλενε και κοιμιζε το χειμωνα λεγοντας της ιστοριες ,ηταν ισως και τα δυο. Την ακουμπισε σε μια καρδια και αυτη,η κοτσιδα ,ξανα μετα απο αιωνες ,στροβιλιστικε δυο,τρεις φορες γυρω απο τον εαυτο της και επειτα αφου στραφηκε και την κοιταξε κουλουριαστηκε στο καινουργιο της τοπιο.
Απο τοτε αρχισε ν’ακουει παλι ηχους . Οι ηχοι ειναι μπουκλες και της χαιδευουν τ’αυτια ,ειναι αγριοι οπως τα ξεχτενιστα μαλλια της ,εχουν την δικη τους ζωη οπως και αυτα ,ανεξαρτητοι και απιαστοι,και της φερνουν μια ανατριχιλα καθως την αγγιζουν στην πλατη σαν να ειναι η πρωτη φορα.
be..bad
Γυρίζοντας θυμήθηκε τον καινούργιο της «φίλο»Be bad ,enjoy life,της είπε στο μήνυμα που της είχε στείλει αργά ένα βραδυ,και ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε ακούσει εκείνη την ώρα.
Το λερωμένο χρώμα της σκουριας,τοσο γνωριμο,τοσο οικείο…την κύκλωνε πάλι τον τελευταίο καιρο.Ηταν κι’αυτοι οι λεκεδες στο ταβανι,καταλοιπα της προ διετίας πλημμύρας,που ειχαν εγκατασταθεί στο ντεκορ,αδιαφοροι δηθεν,αλλα διαβρωτικοι στην πρώτη ευκαιρία.
Οι λεκεδες ήταν γυρω της ακόμα και αν έβγαινε εξω,στο δρομο,δεν ζούσε στο Παρίσι ούτε καν στο Nashville του Tennessee,περπατούσε και σκόνταφτε πάνω σε λεκεδες με ζεστά γηινα χρώματα και συγκεχυμένα όρια. Είναι κάποιες ταινίες επιστημονικής φαντασιας,οπου τεχνολογία και παρακμή συνθέτουν το σκηνικό και αυτό ακριβώς ήταν το περιβάλλον της
Έμενε να βρει το soundtrack και θα είχε ήδη δυο στοιχεία ,για μια ωραία ,συγκινητική ιστορία .Βoy meets girl,girl meets boy.. Η ίδια φυσικά στο ρολο του σκηνοθετη- bad,bad girl enjoys life. Και τότε λοιπόν τι συνεβαινε?……ηταν μέσα στο εργο. Αυτή ήταν ο χαρακτήρας…ανατρίχιασε στη σκέψη αυτή Και στη σκέψη ότι κάπου αλλού ένα κακό κορίτσι που απολαμβάνει τη ζωη,γραφει το σενάριο πάνω στο οποίο παιζόταν η ζωή της.
Πήγε για ύπνο με την σκέψη ότι είναι ένα cartoon ,και αυτό καθόλου δεν την χάλαγε. Απλά ήθελε χρόνο για να το αποδεχτεί. Ποιος σου είπε ότι εσύ αποφασίζεις?
σωπα και ακου
Oλα τα ειχες τοσο ταχτο -ποιημενα.Κινησεις μεθοδικες βασισμενες πανω σε σχεδιο.Καλλιτεχνικο.
Μικρη μου χορευτρια πιστεψες στ’αληθεια σε ενα ψεμα ,τοσο καλοφτιαγμενο που εμοιαζε αληθινο.
Ενα μονο πραγμα δεν υπολογησες.
Οτι η τεχνη ειναι ειδος προς καταναλωση και πως δεν πιανει μια με το που θ’ανοιξουν οι πορτες και θα πατησεις το λεπτοκαμωμενο σου ποδαρακι στην ασφαλτο.Ισως αν εισαι τυχερη η ασφαλτος να λιώσει για να γίνει λιβάδι ολοπράσινο που αγκαλιάζει τα βηματά σου
Ασφαλτος.Υπηρξες ασφαλτος αν υπαρχει τετοιος ορος γραμμενος καπου.
Η ευαισθησια θα σου δωσει και παλι το αλλοθι και θα κοιμηθεις ισως, ησυχα και σημερα το βραδυ,σιγουρη πως ζεις σ’ενα βιαιο κοσμο,οπου μερικες ψυχες στεκονται δυο τρεις ποντους πιο ψηλα,και που κοιταζουν.Κοιταζουν και κρινουν.
Να το κανεις .Αν αυτο σε ησυχαζει.Ετσι να μεινεις.
Και αν κατι σε κανει να στριφογυριζεις στα σεντονια σου,κρυψτο,
φιμωσε το ,δεν χωραει στον ασφαλτο κοσμο σου μικρη μου χορευτρια.
Εξαλλου ολοι το λενε,τιποτα εν εχει μεινει ορθιο,αξιες,ιδεες,τιποτα.
Γιατι να μην τους πιστεψεις,μικρη μου.
Αφου σε βολευει.
Απο την αλλη βεβαια μπορεις ν’ανοιξεις τα τιμολογια ,και να κοψεις αποδειξεις.
Ποσο παει,ποσο κοστολογησες την ευαισθησια σου.
προσεξε καλα γιατι για bazaar προκειται και μην ξεγελιεσαι,κι’αυτο το κενο ,το μεταξυ,ισως ετσι γεφυρωθει και σταματησεις επιτελους να ζητας αυτο που μια εικονα δεν μπορει να σου δωσει καλη μου…
Ηταν ενα χαριτωμενο cartoon
in art don't trust
Δεν ζωγραφιζε.
Βουτουσε τα ακρα της στο μελανι.
Και τα χναρια τους αποτυπωνε στο χαρτι.
Μαζι με το μελανι καποιες φορες ,
εφευγαν και λιγα νεκρα κυταρα.
Ηταν ενα χαριτωμενο cartoon.
Oμως αυτο δεν αρκουσε,
ηθελε να γινει υλη,
ζωντανη,φθαρτη,ανακυκλουμενη υλη.
Ν’αποκτησει διαστασεις,νευρα,εσωτερικα οργανα
κυκλοφοριακο και αρτηριες.
baza -art(μην ξαναβαλεις εσπαντριγιες)
Η εισοδος της πολυτελους κατοικιας ειχε κατι ανησυχητικο.
Περιμενοντας καθησε σε μια απο τις αναπαυτικες πολυθρονες με τα βελουδινα καλυματα. Γυρω του καμαριερες εν δραση με ολα τους τα συνεργα σε ετοιμοτητα. Περμενε.Τι ομως? Καποια στιγμη μετα απο αιωνες,δεν θυμοταν πια γιατι ηταν εκει. Σηκωθηκε να φυγει. Και τοτε….. Τα επιπλα ,οι αναπαυτικοι καναπεδες ,οι πολυθρονες ετρεξαν πισω του.
Πεφταν πανω του,τον κυνηγουσαν ,τον ειχαν σχεδον ακινητοποιησει,οταν μια καμαριερα τον πλησιασε και του ειπε καθησυχαστικα. Ειναι το συστημα ασφαλους λειτουργιας κυριε.Παντα αντιδρουν ετσι οταν τα εγκαταλειπετε,ειδικα οσο φορατε εσπαντριγιες.
dress her
Eιχε αρχίσει να ξημερώνει
Το πρώτο δρομολόγιο του Β9 ήταν ακριβές στο καθημερινό ραντεβού του με τους ταλαίπωρους μεταναστες.Τα υπολειμματα της χθεσινής κραιπαλης,εφευγαν για το δικό τους ταξίδι προς τις δυτικές συνοικιες,μεσα σ’ένα εκκωφαντικό θόρυβο
Η μέρα δεν προμηνυε τίποτα το διασκεδαστικο.
Τα μάτια της άνοιξαν διαπλατα,μεσα σ’ένα στιγμιαίο κλικ και πέρασε στην κατάσταση της διεγερσης,χωρις να αναλώνεται σε ενδιάμεσα νωχελικά τεντώματα.
Σηκώθηκε και τράβηξε δειλά τις κουρτίνες.
Το φως την τύφλωσε και παγίδεψε πάλι το δωμάτιο στο σκοτάδι.
Στο μέτωπο της διακρίνονταν καθαρά τα σημαδια τηςνυχτερινης εγκεφαλικής δραστηριότητας.
Δυο μικρές κάθετες γραμμές σφηνωμενες ανάμεσα στα φρύδια.
Κάποτε ειχε δοκίμασει το τρικ της Σοφίας Λωρεν με το σελοτειπ.Ενα κομμάτι σελοτειπ να τεμνει οριζοντια τα σημαδια.
Της ειχε θύμισει το πείραμα με το ηλεκτροσοκ των τρελλογιατρων.
Όπου επιθυμία ίσον ηλεκτρική εκκένωση.
Τοτε είχε τραβήξει το πλαστικο σιχτιριζοντας..
-Συμβουλές….όχι άλλες συμβουλές
Το μόνο που ήθελε να ξέρει σημερα ,ήταν αν θα ισορροπουσε την επιθυμια της πανω στα κόκκινα η τα θαλασσιά της mules.